30-40 հոգով զենքերով կանգնեցին գլխներիս վերեւում, կապկպեցին` ոտք, ձեռք, աչք ու սկսեցին ծաղրել ոնց կարող էին. Բացառիկ զրույց գերությունից վերադարձած մեր հայրենակցի հետ
«Ամենադաժան դժոխքի միջով ենք անցել, եղել են անհույս օրեր, բայց Աստծո հանդեպ հավատը, հույսը, որ մի օր էլի կհասնենք մեր ընտանիքներին, կգրկենք մեր երեխաներին` մեզ ուժ էր տալիս գերության ութ ամիսների ընթացքում»,-այսպես սկսվեց մեր զրույցը ութ ամսվա գերությունից վերադարձած, երեք անչափահաս երեխաների հայր Արթուր Աբգարյանի հետ(-ում լուսանկարը հասկանալի պատճառներով չենք հրապարակում Ի.Ա.), ով ՄՈԲ հրամանատարության ներքո հոկտեմբերի 21-ին Կապանից շարժվել էր դեպի Զանգելան եւ հենց այստեղ էլ, նույն օրը խմբով ընկնում են շրջափակման մեջ, ապա մի քանի ժամ անց գերեւավարվում,-գրում է Իրավունք․ամ-ը։
Թե ինչ դժոխքի միջով են անցել եւ շարունակում անցնել դեռեւս այնտեղ մնացած մեր տղաները, ինչն՞ է ամեն անգամ հույս տալիս նրանց, որ դիմանան, ի՞նչպես են վերաբերում գերիներին, ովքեր են հայալեզու խոսող ադրբեջանցի զինվորականները այս եւ այլ ուշագրավ հարցերի շուրջ Արթուր Աբգարյանի հետ «Իրավունքի» բացառիկ զրույցը` հարց ու պատասխանի միջոցով ներկայացնում ենք ստորեւ:
-Արթուր, դժվա՞ր է գերությունից հետո վերադառնալ բնականոն կյանքի:
- Ճիշտն ասած չէ, բայց մանր-մանր հետ ենք գալիս արդեն: Շատ դժվար է, հատկապես սկզբի օրեր, բայց հիմա արդեն մանրից հետ ենք գալիս...
-Որքա՞ն ժամանակ եք մնացել գերության մեջ:
-Համարյա ութ ամիս, հոկտեմբերի 21-ին ենք գերեւավարվել: Մեր հետ վերադարձած Գեղամի հետ եմ գերի ընկել, բայց բանտում նստած եմ եղել Ենոքի հետ, ով փառք Աստծո մեզանից շուտ վերադարձավ:
-Արթուր, սպասելի՞ էր Ձեզ համար նման պարտությունը:
-Անկեղծ ասած, երբ մենք գնացինք, արդեն իրավիճակը դաժան էր, անկառավարելի: Ես չեմ տեսել մնացած պատերազմները, բայց էս պատերազմը ուրիշ էր ըստ իս: Պեշեխոդով կռիվ համարյա չկար, թշնամին անհամեմատ շատ էր թե՛ թվաքանակով, թե՛ զինտեխնիկայով:
-Ի՞նչպես եւ ո՞ր հատվածից գերեւավարվեցիք:
-Յոթ ու ժամ շրջափակման մեջ էինք Զանգելանում: Ամեն ինչ արեցինք, որ... Չորս հոգով էինք ՄՈԲ-ի տղերքով: Մենք ներքեւն էինք` դիրքերում, իսկ իրենք վերեւում: Հետո, որ տեսան մեր տղերքը սաղ ցիրուցան են եղել, մնացել են քիչ մարդիկ իրենք իջան ներքեւ, որտեղ որ մենք էինք դիրքավորված: Իրենց նկատելուն պես մի չորս քայլ առաջացանք վերեւ, բայց այդ ընթացքում արդեն կալցոի մեջ էինք մեզ գցել: Մոտ 30-40 հոգով զենքերով կանգնեցին գլխներիս վերեւում, կապկպեցին` ոտք, ձեռք, աչք ու սկսեցին ծաղրել ոնց կարող էին... Հետո տարան մեզ տարբեր շինություններ:
-Չորսից բոլորն էլ այսօր վերադարձե՞լ են:
-Մեկը մնացել է, ճիշտն ասած իր անունը գերիների ցուցակում չեն էլ հաստատում:
-Բայց Դուք իրեն տեսե՞լ եք:
-Առաջին մի երկու օրը տեսել ենք, բայց դրանից հետո էլ չենք տեսել:
-Ի՞նչ վերաբերմունքի էիք արժանանում այնտեղ:
- Կարճ ասեմ` նվաստացուցիչ, հատկապես սկզբի ընթացքում:
-Միանգամից Բաքվի բա՞նտ տեղափոխեցին:
-Սկզբում տարան երկու տարբեր ռազմական օբյեկտներ, որից հետո տեղափոխել են Բաքվի բերդ, հետո ԿԳԲ, նորից բերդ ու էդպես շարունակ:
-Ասում են, որ ադրբեջանցի շատ զինվորականներ ավելի վարժ էին խոսում հայերեն, քան մենք:
-Շատ ճիշտ է, այն աստիճան, որ մեր սխալներն էին ուղղում հայերեն պատասխանելիս:
-Հնարավո՞ր է, որ լինեին ազգությամբ հայ:
-Չեմ կարծում, պարզապես շատ վարժ հայերենի իմացությամբ ադրբեջանցիներ էին:
-Կպատմե՞ս քո ապրումների մասին Բաքվի բերդում:
-Նվաստացնում էին ոնց կարող էին, հատկապես մինչեւ պատերազմի ավարտը: Պատերազմի ավարտից հետո մի քիչ ավելի հանգիստ էին: Օրը երեք անգամ սնուննդ էին տալիս:
-Արթուր, ինչն՞ էր քեզ ուժ տալիս այդ ութ ամիսների ընթացքում:
-Ընտանիքիս, երեխաներիս կարոտը, սերը ինձ հույս էին տալիս, որ մի օր տուն եմ վերադառնալու, գրկելու եմ նրանց: Ու աստված ինձ այդ ուժն ու համբերությունը տվեց: Կինս ու երեք երեխաներս ինձ ուժ տվեցին: