Հունիսի 15-ից Լեռնային Ղարաբաղը լիովին կտրված է աշխարհից․ Atlantico
Եթե յոթ ամիս առաջ Ադրբեջանի նախաձեռնած շրջափակումը թույլ էր տալիս գոնե ռուսական խաղաղապահ ուժերի և մարդասիրական մեքենաների տեղաշարժը, ապա այժմ իրավիճակն ավելի արմատական է։ Ոչ շտապ օգնության դեպքերը, ոչ էլ հիմնական սննդամթերքն այժմ չեն հասնում անկլավ: Լեռնային Ղարաբաղի 120.000 հայերին Ադրբեջանը պարտադրում է պաշարված բերդի կյանք՝ առանց որևէ արտաքին ուժի, նույնիսկ Ռուսաստանի միջամտության։
Լեռնային Ղարաբաղը Հայաստանին կապող Լաչինի միջանցքը վերջերս մի քանի մահացու բախումների թատերաբեմ է դարձել։ Ադրբեջանը մեղադրվում է Հայաստանի տարածք պարբերաբար ռազմական ներխուժումների մեջ, որն ուղղակիորեն խաթարում է նրա տարածքային ինքնիշխանությունը։
Ադրբեջանը կարծես թե փոխել է իր մոտեցումը. եթե նախկինում Բաքուն բողոքում էր իր հարեւանի դանդաղկոտությունից բանակցությունների համատեքստում, պարբերաբար ցանկություն հայտնելով շուտափույթ պաշտոնական համաձայնություն ձեռք բերել ռազմական գործողությունների վախից, ապա այժմ Իլհամ Ալիեւն այլեւս այդքան համառ չէ։ Նրա հռետորաբանությունը սարսափելի է և կայանում է բանակցություններում իշխողի դիրքում։
Բաքվի կողմից այս շրջադարձին նպաստեցին երկու կարևոր իրադարձություն. Էրդողանի վերընտրությունը երաշխավորեց, որ Ադրբեջանը պահպանի իր գլխավոր հովանավորին հակամարտությունում առաջիկա հինգ տարիներին՝ թե՛ դիվանագիտական, թե՛ ռազմական առումներով: Ռազմական ուժի կիրառման դեպքում Թուրքիան կրկին նրա կողքին կլինի։
Լաչինի միջանցքում անցակետի տեղադրումը չի հանդիպել միջազգային հանրության դիմադրությանը և փաստացիորեն Ադրբեջանին տալիս է լիարժեք վերահսկողություն Լեռնային Ղարաբաղի անկլավում առօրյա կյանքի նկատմամբ:
Մինչդեռ Արցախը արդեն երկու շաբաթ է՝ ապրում է լիակատար մեկուսացման մեջ, իսկ ներգրավված արտաքին ուժերի կողմից արդյունավետ արձագանքի բացակայությունը հարցեր է առաջացնում։