Նա տեղեկացրեց, որ ի սկզբանե ՀՀ կառավարությունը որոշակի քայլերի է դիմել, որպեսզի ՄԻԵԴ–ի միջոցով ապահովի Հելեն Դադայանի դիակի տեղափոխումն Արցախի Հանրապետություն, բայց դրական արդյունք չի եղել։

«Պատերազմական գործընթացում էլ ՄԻԵԴ–ը չներգրավվեց դիերի վերադարձման գործընթացում և պահանջները մերժեց այն պատճառաբանությամբ, որ դրանք դատարանի մանդատի թույլատրելի շրջանակններից դուրս են և չեն առանչվում այն իրավունքներին, որոնք դատարանը կիրառում է։ Մասնավորապես` կյանքի իրավունքը»,– հայտնեց նա։

Սիրանուշ Սահակյանը հավելեց նաև, որ Հելեն Դադայանի դիակի տեղափոխման գործի հետ կապված, դատարանը միանշանակ ընդունում է, որ ընտանիքի, անձնական կյանքի անձեռնմխելիության խախտում կա, քանի որ ընտանիքը զրկված է դին հուղարկավորելու հնարավորություննից, բայց դրական արդյունքը երաշխավորված չէ։

 

Նա նշեց, սակայն, որ այս գործընթացն ունի առանաձնահատկություն` Ադրբեջանը քաղաքական պահանջներ է դնում քաղաքացու իրավունքների ապահովման համար։ Այնպես որ, անհատական գանգատի շրջանակում այս հիմնախնդիրը կարող է դրական լուծում ստանալ։

 

«Մասնավորապես` պահանջում է փաստաթղթեր, որտեղ տեղանունները պետք է մատնանշվեն ոչ թե հայկական, այլ ադրբեջանական անուններով, կամ Արցախի Հանրապետության փոխարեն գրված լինի Ադրբեջանի Հանրապետություն։ Շահարկվում են միջպետական բնույյթ ունեցող քաղաքական հարցադրումներ և քաղաքացու վրա դրվում է բեռ` տրամադրելու այնպիսի փաստաթղթեր, որոնք զուտ քաղաքական հարցերի են առնչվում ու որևէ կերպ կապված չեն մարդու իրավունքների իրականացման հետ»,– ասաց նա։

Սիրանուշ Սահակյանը հավելեց նաև, որ ՄԻԵԴ–ից ակնկալում են պատշաճ գնահատական մարդու իրավունքների խախտումների դեպքին։