Ով էր խանգարում Քոչարյանին ջոկատ կազմավորել և գնալ Արցախյան ճակատներից որևէ մեկը, Փաշինյանը, միթե կարելի է որևէ մեկին ռազմաճակատ չթողնել, եթե նա իսկապես ուզում է. Պեգով
@Wargonzo նախագծի ղեկավար Սեմյոն Պեգովը ընթերցողների հետ կիսվել է Երևան կատարած վերջին այցի և Հայաստանում տեղի ունեցող ներքաղաքական գործընթացների մասին տպավորություններով ՝ ընդգծելով, որ հանրապետությունում իրավիճակի մասին հատուկ ռեպորտաժ նկարահանելու սկզբնական գաղափարը չի իրականացվել, "ոչ թե այն պատճառով, որ նրանք ծույլ են, այլ այն բանի համար, որ նկարահանելու ոչինչ չկար":
"Քաղաքական էլիտաները ՝ ներկայիս և անցյալ, բնակչության ճնշող մասի մոտ խուլ, անհույս անտարբերություն են առաջացնում։ Բացարձակապես անհույս:
Փաշինյանի մասով ՝ հասկանալի է։ Նրան բազմաթիվ հարցեր են ուղղվել ղարաբաղյան երկրորդ պատերազմի վերաբերյալ, որոնց ոչ ինքը, ոչ էլ նրա թիմը մինչ օրս հստակ չեն պատասխանել։ Թեեւ վաղուց ժամանակն է: Եվ նույնիսկ գլխավոր շտաբի պետ Օնիկ Գասպարյանի դեմարշը Հադրութի և Շուշիի անկման շուրջ իրավիճակը ոչ մի կերպ չպարզաբանեց։
Ինչ վերաբերում է գլխավոր, թվում է ՝ ամենավճռական ընդդիմադիրին՝ նախկին նախագահ Ռոբերտ Քոչարյանին, ապա նա էլ ոչ մի բացահայտող ակտիվություն չի ցուցաբերում։ Ավելին, իմ զրուցակիցների մեծ մասը համոզված է, որ պատերազմի արդյունքների համար պատասխանատվության լուրջ բաժին էլ հենց նա ունի։ Եվ խնդիրն ամենևին էլ կոռուպցիոն շլեյֆը չէ, որը փաստացի ունի յուրաքանչյուր մեծ կալիբրի քաղաքական գործիչ։
Ով էր խանգարել Քոչարյանին հավաքել 50/100/200/300 հոգանոց ջոկատ և գնալ կռվել Արցախյան ճակատներից որևէ մեկում։ Փաշինյանը թույլ չտվեց: Լուրջ: Միթե կարելի է ինչ-որ մեկին ռազմաճակատ չթողնել, եթե նա իսկապես ուզում է կռվել ու մեռնել հանուն հայրենիքի։ Առաջին պատերազմի հերոսներից և հրամանատարներից ով է իրականում եղել առաջնագծում: Մատների վրա կարելի է նրանց հաշվել, եւ բոլոր կռվածները դա գիտեն:
Քոչարյանի նմաններն ընկղմվել են անձնական հարմարավետության մեջ և նրանց համար ավելի հեշտ է իրենց վարկանիշը բարձրացնել Փաշինյանի հակավարկանիշի հաշվին, քան հերոսական արարքներ կատարել։
Մանր է այս ամենը:
Այսօր միակ ուժը, որն անկեղծորեն մտահոգվում է պատերազմի արդյունքների և Հայաստանի ապագայի համար` "Ազատագրումն" է։ Նրանք քաղաքականության մեջ են մտել ոչ պաշտոններ կիսելու համար։ Այնտեղ երիտասարդ տղաներ են` քաղաքական ինտրիգներով չփորձված։ Բայց նրանց հետ խոսելու բան կա։ Նրանք հասկանում են, որ առանց Ռուսաստանի հետ միության և առանց Արցախին դավաճանած հավաքական Արևմուտքի դեմ պայքարի տարածաշրջանում խաղաղություն չի լինի։ Եվ նրանք ունեն փաստարկներ։ Եվ մարդիկ լսում են այդ փաստարկները։ Նրանց համակիրների թիվն աճում է, և դա, անշուշտ, հայ հասարակության ամենասովորական հատվածն է, որը դեռ չի կորցնում պայքարի հույսը։
Իսկ ընդհանուր առմամբ, կրկնեմ, Երևանում իմ տեսած պատկերն ավելի քան դեպրեսիվ էր", - գրել է բլոգերը։