Գյուղացիները երեխաների հետ հավաքվել էին, որ պատսպարվեին, թե անօդաչու էր, ինչ էր, գցեցին երեխաների մեջ. Տնօրեն
Փոքր դպրոցը պահում էի, ատամներովս պահում էի, 6 աշակերտով դպրոց էի պահում, հպարտ էի, ասում էի՝ դպրոցը լինի, որ թուրքն էլ իմանա՝ կանք: Լրագրողների հետ զրույցում ասաց Ասկերանի շրջանի Սառնաղբյուր գյուղի դպրոցի տնօրեն ժաննա Գաբրիելյանը:
«Միքայելը 5-րդ դասարան էր արդեն, բայց մեքենա չլինելու պատճառով չէինք կարողացել տեղափոխել կողքի դպրոցը՝, երեխեքը գյուղում էին, հեռավար պետք է դասերն անեին, այն էլ հեռավարն էլ կապ չկար: իսկ նՎերը 3-րդ դասարանում էր սովորում: Փոքր դպրոցը պահում էի, ատամներովս պահում էի, 6 աշակերոտվ դպրոց էի պահում: Ասում էի՝ մինչեւ վերջին աշակերտը ես դպրոցը պետք է պահեմ, ասում էի՝ զագը ուժեղ խփեք, երեխեք, թուրքը լսի, ինչքան ուժեղ, այնքան ավելի լավ, որ այնտեղ՝ պոստում խլանա: Այդ օրևը 6 աշակերտիս ուղարկեցի տուն, կարծելով, որ ամեն ինչ լավ պետք է լիներ»,-ասաց նա՝ նշելով,որ այդ օրը ժամը 11:00-ից կրակոցներ են եղել, սակայն իրենք այնքան են տարված եղել դասապրոցեսով, որ չեն լսել:
Նա պատմեց, որ տուն գնալուց հետո կրակոցներն անսպասելիորեն ուժգնացան, իսկ իրենք փրկվել են, քանի որ որ գյուղի վերեւի թաղում են ապրել:
«Էդքան պայաքար արդյունքը սա էր, կորցրինք եւ հարազատներ, եւ հայարենի տուն եւ հայրենիք: Իսկ գյուղացիները երեխաների հետ հավաքվել էին, այդ վայրում, որ պետք է պատսպարվեին, բայց թշնամին ոչ մի բանի չի նայում, թե անօդաչու էր, ինչ էր գցեցին երեխաների մեջ ու այդ պահին զոհվեցին: Երեխաները գյուղապետի հետ էին, գյուղացիների, որովհետեւ շատերի ծնողները այդ օրը բեռատարով Ստեփանակերտ էին գնացել, մեկը հաց, մյուսը մի ուրիշ բան բերելու: Մՙինչեւ հասանք, երեխաների մեջ եւ զոհեր կային եւ երեխաներ»,- պատմեց նա: